‘Opvang met slaapzalen, waar je voor 21.00 uur binnen moet zijn en ’s ochtends weer op straat staat, zijn niet meer van deze tijd en willen wij niet’, vertelt Chu. ‘Wij helpen mensen hun eigen leven in te richten. Dat begint met een dak boven je hoofd. Wie intensieve begeleiding nodig heeft, kan terecht op een van onze centrale locaties. Na verloop van tijd kunnen cliënten, die richting zelfstandig wonen gaan, een plek krijgen in een zogenoemd trajecthuis, dat wij huren van een woningcorporatie. Daar wonen 3 individuele huurders of 2 gezinnen.’ Zij leven zelfstandig, maar volgen wel een programma met ambulante begeleiding. Uiteindelijk stromen deze cliënten door naar volledig zelfstandige woonruimte. Ook dat zijn sociale huurwoningen.
Overleg met woningcorporatie en gemeente
‘Maar behalve Moveoo zoeken ook GGZ en verslavingszorg betaalbare woonruimte voor cliënten’, vertelt Brüll. ‘Voor een gezonde, inclusieve wijk is het belangrijk deze cliënten te spreiden. Goed overleg met de corporatie is dan ook zeer gewenst.’ - ‘En met de gemeente’, vult Chu aan. ‘Buurtbewoners zitten niet altijd te wachten op onze cliënten. Een wethouder Wonen moet dan staan voor de inzet van trajectwoningen en die keuze uitdragen naar de buurt. Deze mensen verdienen immers ook een plek om te wonen.’
De gemeente moet zich daarvoor hard maken en locaties aanwijzen. Het is vervolgens aan de corporatie om woningen toe te wijzen. Chu en Brüll realiseren zich dat woningcorporaties een enorme opgave hebben. ‘Er is een groot tekort aan kleine goedkopere woningen. Het aantal dak- en thuislozen is de laatste jaren flink toegenomen en de leefbaarheid in bepaalde wijken staat zwaar onder druk. Daarom is samenwerken noodzakelijk.’
Geld en perspectief
Dat klinkt logisch. Een woningcorporatie heeft immers kennis van de wijk en de huurders. De Maatschappelijke Opvang biedt passende begeleiding waar nodig, zodat mensen grip krijgen op hun leven en zelfstandig kunnen wonen. Volgens Chu kunnen vooral gemeenten nog wel meer urgentie geven aan dakloosheid. ‘Er ís hiervoor geld vanuit het Rijk beschikbaar. Willen wij de doelen uit het Actieplan Dakloosheid halen, dan moet de gemeente dat geld ook inzetten voor die mensen die het nodig hebben.’
Daarnaast vragen Brüll en Chu aandacht voor het beleid dat corporaties hanteren bij ernstige overlast. ‘Als iemand zijn woning kwijt raakt, bijvoorbeeld omdat hij een wietplantage had, kan hij jarenlang niet terecht bij corporaties in de regio. Natuurlijk moet je sancties opleggen, maar uiteindelijk verdient iedereen een tweede kans. Cliënten perspectief bieden is essentieel bij de bestrijding van dakloosheid.’
