Op haar 8e jaar werd Esther wakker in een ziekenhuisbed. Door een hersenbloeding had ze een dwarslaesie opgelopen. ‘Toen tot me doordrong dat ik niet meer zou kunnen lopen, was ik natuurlijk boos en verdrietig. Maar ik accepteerde uiteindelijk toch dat dit het was, zoals kinderen dat doen.’ Tijdens haar revalidatie ontdekte ze de kracht van sport. Het gaf haar zelfvertrouwen. Iets wat zij meekreeg tijdens die revalidatieperiode was een dichtregel: De weg koos jou en de keus is aan jou hoe je die weg bewandelt.
En die keus heeft Esther ook gemaakt, met steun van haar ouders, die er alles aan deden om haar een normaal leven te laten leiden. ‘Ik kon meedoen op het schoolplein en heb geleerd om zelf naar oplossingen te zoeken als iets niet kon. Want ja, hoe doe je dat op je eerste schuifelfeest …’
Uiteindelijk bleek sport voor haar dé manier om een plek te veroveren in de maatschappij. ‘Ik won een tennistoernooi, dat gaf mijn zelfvertrouwen een boost! Ik had een doel voor ogen en dat betekende dat ik keuzes moest maken. Trainen, trainen en nog eens trainen. Als je de beste wilt worden, wat houdt dat dan in? Je moet je voor 100% inzetten en soms een zijstap maken voordat je je dromen waar kunt maken.’
En dat is iets wat wij als sector ook moeten doen: er met elkaar voor gaan, geloven in ons gezamenlijke doel en vol vertrouwen naar de eindstreep toewerken. Iedere keer opnieuw. Volkshuisvesting is topsport!
Esther heeft op een bepaald moment besloten haar sportcarrière af te sluiten en een maatschappelijke carrière op te bouwen. Met haar stichting wil ze bruggen bouwen tussen verschillende werelden: de sporters en de sporters die een fysieke belemmering ervaren. ‘Ik geloof in de kracht van sport als verbinder. En ik geloof in groots dromen. Sport moet inclusief zijn, eraan bijdragen dat mensen ergens onderdeel van worden.’
Esther sluit haar keynote af met een boodschap voor de corporaties: ‘Jullie staan voor een enorme opgave. Dat geeft energie, met elkaar zet je de schouders eronder. Ga aan de slag in de wijk. Iedereen moet kunnen deelnemen aan de maatschappij.’ Deze boodschap zullen we als sector ongetwijfeld onderschrijven. Zoals een medewerker van Rochdale opmerkt: ‘Inderdaad, wij moeten buurten ontwikkelen waarin iedereen kan meedoen.’